ಕಥೆ-961
ಒಂದು ಸಣ್ಣ ದೀಪವೂ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದವರ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಬಹುದು.
ಪರ್ವತದ ಪಾದದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವೃದ್ಧೆ ಒಬ್ಬಳೇ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಗಂಡನು ಬಹಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಸತ್ತಿದ್ದ, ಮಗ ಮಾತ್ರ ನಗರಕ್ಕೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಅಪರೂಪವಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ.
ಪ್ರತಿ ಸಂಜೆ, ಅವಳು ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಎಣ್ಣೆ ದೀಪವನ್ನು ಹಚ್ಚಿ ಮನೆ ಬಾಗಿಲಿನ ಮುಂದೆ ನೇತುಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಅನೇಕರು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರು
“ನೀನು ಈ ದೀಪವನ್ನು ಯಾರಿಗಾಗಿ ಹಚ್ಚುತ್ತೀಯ? ನಿನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ!”
ಅವಳು ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಕ್ಕು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು:
“ರಾತ್ರಿ ದಾರಿ ತಪ್ಪುವವರಿಗಾಗಿ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಪರಿಚಿತರು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅಪರಿಚಿತರು.
ಒಂದು ಸಣ್ಣ ದೀಪವೇ ಕತ್ತಲನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಭಯಂಕರವಾಗದಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ.”
ಹಳ್ಳಿ ಜನರು ಆ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಿ ನಕ್ಕು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವಳು ಒಂಟಿಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಅಂಥ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದುಕೊಳ್ತಿದ್ದರು.
ಒಂದು ವರ್ಷ, ಹಳ್ಳಿಗೆ ಹಲವಾರು ದುರ್ಭಾಗ್ಯಗಳು ಬಂದವು, ಬೆಳೆಗಳು ಹಾಳಾದವು, ಕಳ್ಳತನಗಳು ಹೆಚ್ಚಾದವು, ಎಲ್ಲರೂ ಭಯ ಹಾಗೂ ಅನುಮಾನಗಳಿಂದ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದರು.
ಜನರು ತಮ್ಮ ಮನೆ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಬೇಗ ಮುಚ್ಚಿ ದೀಪಗಳನ್ನು ಆರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಆದರೆ ವೃದ್ಧೆಯ ಮನೆ ಮಾತ್ರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಚಳಿಗಾಲದ ಗಾಳಿಯಲ್ಲೂ ಮಂದವಾದ ದೀಪದ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು.
ಒಂದು ಗಾಳಿ-ಮಳೆ ಬೀಳುವ ರಾತ್ರಿ, ಒಬ್ಬ ಯುವ ಕಳ್ಳ ಹಳ್ಳಿಯ ಮೂಲಕ ತಿರುಗಾಡುತ್ತಿದ್ದ.
ಅವನು ಹಸಿವಿನಿಂದ, ದಣಿವಿನಿಂದ, ಮಳೆಯಿಂದ ಒದ್ದೆಯಾಗಿದ್ದ, ಹೃದಯದಲ್ಲೇ ಜೀವನದ ಮೇಲೆ ಕೋಪದಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದ.
ಅವನು ವೃದ್ಧೆಯ ಮನೆಯ ಬಳಿ ಹಾದು ಹೋಗುವಾಗ ದೀಪದ ಬೆಳಕನ್ನು ಕಂಡು ಸಿಡಿಮಿಡಿಗೊಂಡ,
“ಎಲ್ಲರೂ ದೀಪ ಆರಿಸಿದ್ದರೆ, ಈ ವೃದ್ಧೆ ಮಾತ್ರ ದೀಪ ಹಚ್ಚಿ ಬಿಡುತ್ತಾಳೆ?
ನನ್ನನ್ನು ಯಾರಾದರೂ ನೋಡಲಿ ಅಂತಾ?”
ಅವನು ದೀಪವನ್ನು ಊದಿ ಆರಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಹತ್ತಿರ ಹೋದ. ಬೀಗದ ಮೇಲೆ ಕಾಲಿಟ್ಟ ಕ್ಷಣ, ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಿತು.
ಒಳಗೆ ವೃದ್ಧೆ ಒಣ ಟವೆಲ್ ಹಿಡಿದು ನಿಂತಿದ್ದಳು.
ಅವಳು ಹೇಳಿದಳು:
“ಹೊರಗೆ ಚಳಿಯೂ ಮಳೆಯೂ ಇದೆ. ಮೊದಲು ಒಳಗೆ ಬಂದು ತಲೆ ಒಣಗಿಸಿಕೊಳ್ಳು, ನಂತರ ನಿನ್ನ ದಾರಿಗೆ ಹೋಗಬಹುದು.”
ಕಳ್ಳ ಬೆಚ್ಚಿ ಬಿದ್ದ:
“ನಿನಗೆ ಭಯವಿಲ್ಲವೇ? ನಾನು ಕೆಟ್ಟವನು. ನಾನು ನಿನಗೆ ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿದರೆ”
ವೃದ್ಧಳು ಅವನನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ನೋಡಿದ ನಂತರ ಸವಿನಯವಾಗಿ ಹೇಳಿದಳು:
ಒಳ್ಳೆಯವರೇ ಆಗಲಿ, ಕೆಟ್ಟವರೇ ಆಗಲಿ, ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ರೀತಿಯಾಗಿ ತಣ್ಣಗಾಗುತ್ತಾರೆ.
ಮೊದಲು ಒಣಗಿಸಿಕೊ, ನಂತರ ನೋಡೋಣ.”
ಅವಳ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ದೂರು ಕೂಡಿರಲಿಲ್ಲ, ಭಯವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ..
ಒಂದು ಶಾಂತ ಸ್ವರ ಮಾತ್ರ.
ಅವಳ ನಡುಗುತ್ತಿರುವ ದೇಹ, ಸುಕ್ಕುಗಟ್ಟಿದ ಕೈಗಳಲ್ಲಿರುವ ಟವೆಲ್, ಮತ್ತು ಅವಳ ಹಿಂದೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಮೃದುವಾದ ಹಳದಿ ಬೆಳಕು,
ಇವೆಲ್ಲವೂ ಕಳ್ಳನ ಕಾಲನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿತು.
ಅವನು ಮೌನವಾಗಿ ಒಳಗೆ ಹೋದನು.
ಅವಳು ಅವನಿಗೆ ಬಿಸಿ ಚಹಾ ಕೊಟ್ಟು, ಉಳಿದಿದ್ದ ಗಂಜಿಯನ್ನು ಬೇಯಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಳು:
“ತಿನ್ನು.
ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹಸಿವಾದಾಗ, ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿದ್ದಾಗ ಮನುಷ್ಯ ತಪ್ಪು ಮಾಡೋದು ಸುಲಭ.”
ಅವನು ಗಂಜಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮೊದಲಿಗೆ ಬೇಗ ತಿನ್ನಲು ಯತ್ನಿಸಿದರೂ, ನಂತರ ನಿಧಾನವಾಗಿ ತಿನ್ನಲು ಆರಂಭಿಸಿದ.
ಯಾರಾದರೂ ತನ್ನನ್ನು ಮನುಷ್ಯನಂತೆ ನೋಡಿದ್ದು ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳಾಗಿತ್ತು.
ಅವನು ಗದ್ಗದ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ:
“ನೀನು ನನಗೆ ಇಷ್ಟು ದಯಾವಂತಳಾಗಿರುವುದು ಯಾಕೆ?
ನಾನು ನಿನಗೆ ಹಾನಿ ಮಾಡಿದರೆ?”
ಅವಳು ನಕ್ಕು ಕೇಳಿದಳು:
“ಒಬ್ಬ ವೃದ್ಧೆಗೆ ಹಾನಿ ಮಾಡಿದರೆ, ನಿನ್ನ ನೋವು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆಯೇ?”
ಅವನು ಕ್ಷಣಕಾಲ ಮೌನವಾಗಿ ನಿಂತು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದ:
“…ಇಲ್ಲ.”
ಅವಳು ತಲೆಯಾಡಿಸಿದಳು,
“ಹಾಗಾದರೆ ನೀನು ಕಡಿಮೆ ನೋವು ಕೊಡುವ ದಾರಿಯನ್ನೇ, ನಂತರ ನೋವನ್ನು ನೀಡದಿರುವ ದಾರಿಯನ್ನು ಆರಿಸುತ್ತಿಯ ಎಂದು ನಂಬುತ್ತೇನೆ.”
ಆ ರಾತ್ರಿ, ಅವನು ಏನನ್ನೂ ಕದ್ದಿಲ್ಲ.
ಗಂಜಿಯನ್ನು ತಿಂದು ಒಣಗಿಸಿಕೊಂಡು, ವೃದ್ಧೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿ ಮಳೆಯೊಳಗೆ ಹೊರಟು ಹೋದನು.
ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಭಾರವೂ ಇತ್ತು, ಆದರೆ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಹಗುರತೆಯೂ ಇತ್ತು.
ಆ ದಿನದಿಂದ, ಅವನು ಯಾವಾಗ ಅವಳ ಮನೆ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅದೇ ದೀಪ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು.
ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅವಳನ್ನು ತನ್ನಲ್ಲೇ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ,
ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದವು.
ಅವನು ಹಳ್ಳಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ.
ಯಾರಿಗೂ ಅವನು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದನೆಂದು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ಒಂದು ದಿನ, ಒಬ್ಬ ಮಧ್ಯವಯಸ್ಕ ವ್ಯಕ್ತಿ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಮರಳಿ ಬಂದ.
ಅವನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಉಡುಗಿದ್ದ, ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿ ಹಾಗೂ ಕಾಳಜಿ ತುಂಬಿತ್ತು.
ಅವನು ಮನೆಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು, ಸೇತುವೆ-ರಸ್ತೆಗಳನ್ನು ಮರುನಿರ್ಮಿಸಲು ಹಣ, ಪುಸ್ತಕಗಳು ಹಾಗೂ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ತಂದಿದ್ದ.
ಅವನು ಹಳೆಯ ಮನೆಯ ಮುಂದೇ ನಿಂತ.
ವೃದ್ಧೆ ಈಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ದೀಪವನ್ನು ನೇತು ಹಾಕಿದ್ದ ಲೋಹದ ಕಡ್ಡಿ ಮಾತ್ರ ಕಂಗಾಲಾಗಿ ಉಳಿದಿತ್ತು.
ಅವನು ದೀರ್ಘವಾಗಿ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿದನು.
ಹಳ್ಳಿ ಜನರು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಟ್ಟು ಕೇಳಿದರು:
“ನೀವು ಯಾರು?
ಈ ಹಳೆಯ ಮನೆಯನ್ನು ಇಷ್ಟು ಗೌರವಿಸುತ್ತೀರಿ ಯಾಕೆ?”
ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಲೋಹದ ಕಡ್ಡಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಹೇಳಿದ:
“ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ನಾನು ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ ಕಳ್ಳನಾಗಿದ್ದೆ.
ಆ ರಾತ್ರಿ ಅವಳು ದೀಪ ಹಚ್ಚಿರಲಿಲ್ಲ ಅಂದರೆ,
ನನ್ನ ಜೀವನವು ಸಂಪೂರ್ಣ ಕತ್ತಲೆಯಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು ”
ಅವನು ಹಳ್ಳಿ ಜನರ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದರು:
“ಮನುಷ್ಯ ನೋವಿನಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಗ, ತಪ್ಪು ಮಾಡುವುದು ಸುಲಭ.
ಅವಳು ನನಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಕತ್ತಲೆ ಸೇರಿಸಲಿಲ್ಲ.
ಸ್ವಲ್ಪ ಬೆಳಕನ್ನು ಕೊಟ್ಟಳು.
ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನಾನು ಹಿಂತಿರುಗಿ ನನ್ನನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಧೈರ್ಯ ಕಂಡುಕೊಂಡೆ.”
ನಂತರ, ಹಳ್ಳಿಯವರು ಆ ಕಥೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ, ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.
“ಒಂದು ಸಣ್ಣ ದೀಪವೂ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದವರ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಬಹುದು.”
ರಾತ್ರಿಯ ಕತ್ತಲಿಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ,
ಸ್ವಂತ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೀಪವನ್ನು ಹಚ್ಚಿಟ್ಟು ಬದುಕಬೇಕು ಎಂಬ ನೆನಪಿಗಾಗಿ.
“ಮನದೊಳಗಿನ ದೀಪವನ್ನು ಬೆಳಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ,
ಯಾವ ಕಡೆ ಹೋದರೂ, ನೀನು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಕೊಡೋ ಕತ್ತಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ.”
ಕೃಪೆ : ನೆಟ್
No comments:
Post a Comment